Yürürken farkettim ki, dolmuşların bir son durağı yok, ring seferi yapıyorlar. Polisevinin altındaki yoldan geri dönüyorlar. Yani ben polisevinin önünde beklerken karşı şeritte bekleyen ve bana garip garip bakan insanlarla meğer aynı yöne gidiyormuşuz. Sonuç olarak yine yürüyerek hastaneye vardım.
Bana tahsis edilecek polikliniği öğrenmek için başhekim yardımcısına gittim. O sırada başhekim topsakalımı kastederek "Ama öyle olmaz doktor bey, burası üniversite değil, kılık kıyafet yönetmeliği var, hastalar şikayet ederse ne yaparız" diyince, dakika bir gol bir oldu.
Normalde polikliniği yoğun olan doktorlara bilgisayar işlemlerinde yardımcı olsunlar diye sekreter tahsis ediliyor, fakat, benim gibi normalde az hastası olan doktorlar için, sadece ilk gün bilgisayar ve otomasyon sistemine alışmak için bir sekreter veriliyormuş. Sekreter hanımla saatlerce oturduk fakat günü hastasız kapattık.
Çapa'nın aksine burada "öğlen arası" diye birşey var. Hastanenin sosyal ortamı kısıtlı olduğundan, yemekhanede yenilen yemekten sonra oturulan, okullardaki öğretmenler odası görünümlü bir odada toplu çay içilip zorunlu hizmet geyikleri yapılan bir oda var. Evden uzakta kader birliği yapan biz doktorlar için gerçekten en keyifli anlardan biri...
Mesai sonrası cezalı sakalımı kesmek için bir berbere girdim, sakallarımı kesmek istediğimi söyledim "sıra var" dedi, "Ben kesebilirim" dedim, "Tamam" dedi, para da almadı. Ondan sonra getirmeyi unuttuğum ve polisevinde de bulunmayan askı problemimi çözmek için plastik ıvır zıvırcı ararken bir tekstil dükkanına girip askı nerede bulabilirim diye sordum, adam elindeki askılardan verdiği yermiyomuş gibi bir de içlerinden seçtim ve evet tabi ki para almadı. Genelde Artvin esnafı için "tok satıcı" benzetmesi yapılır ve şehir genel anlamda pahalı olarak değerlendirilebilir.
Alışveriş sonrası (gerçi aldım ama birşey vermedim) odaya dönüp televizyon izleyip erkenden uyudum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder